Ülkem olağanüstü bir deprem afeti yaşıyor...

Kazılıp topraklara bedenler gömülmeden;
Selayla kaldırılmıyor hatıralar, insanlar ölüyor...

Kaderlerine razı, susuyor kanayan cümleler.
Solgun satırlar alıyor kapkara demini.
Hayâller yorgun, eksiğinden senfoniler;
Göz bebeklerinde öylece, öylece bekliyor...

İnsanlar bekleşiyor enkazların arasında;
Bir umutla, soğuk betonlarda sessizlikler.
Çocuk ağlamaları, la ilahe illallahlar,
Haykırışlar, çığlıklar birbirine karışıyor...

Ülkem yine, yeniden bir deprem afeti yaşıyor...

Topraklar bekliyor sarmak için cenazelerini;
Şairler, eksiğinden bozdurulmuş şiirler okuyor...