İskoç filozof David Hume ölüm döşeğindeyken, onu tanıyan ve tanrı tanımaz olduğunu bilen bir papaz, merak etmiş. Bu dinsiz, son nefesinde ne haller yaşıyor diye merak etmiş. Onu ziyaret etmiş. Bakmış ki filozof, yatağında kitap okuyor. Papazı görünce, ona şöyle sesleniyor: “Sen, Adam Smith’in son kitabını gördün mü? ‘Milletlerin Serveti’ kitabın adı. Mutlaka oku.”

Papaz, bu hali ve sözleri duyunca, Hume’un ölümden hiç korkmadığını görüyor. Söyleyecek bir sözüm yok diyerek, geri dönüyor.

Şimdi ben, Yasin Ceylan, daha çocuk yaştayken, Arapça tefsirleri okuyan, doktora seviyesinde İslam Teolojisi dersini vermiş biri olarak, yetmiş yaşını geçmiş haldeyim. Benim yaştaki arkadaşlarımın tek, tek ölüm haberlerini alıyorum. Bir gün gelecek, benim de ölümüm haber olacak, kalan dostlarıma.

Şimdi, son 40 yıldır dini, dini kitapları, din adamlarını, din kurumlarını hep eleştirdim. Onları, insanlığın ilerlemesine, medeniyetin gelişimine engel gördüm. Dini ve dini temsil eden her şeye karşı oldum. Kalan yıllarımda da karşı olmaya devam edeceğim. Onları hikmetten, ahlaktan, nezaketten, güzelliklerden uzak buldum.

Şimdi, ölünce cenazem ne olacak?

Hiçbir şey olmayacak! Doğrudan toprağa verileceğim. Hiç bir merasim istemiyorum. Sağken yanı başımda görmek istemediğim din adamını, ölmüşken de, cenazemin kenarında görmek istemiyorum.

Onların Kuran’ına, Hadis’ine, duasına ihtiyacım yok. Onların hikâyelerine inanmadım. Gitsinler, inanan kimse, onların başında durup okusunlar.

Birçok kültürde, dini kurumlar, ölüm olayını, cenaze merasimini, defin işini, kendi tekeline almıştır. Ölüm sonrasını biliyorlarmış gibi. Bir şey bildikleri yoktur. Onlar, sadece bu doğa hadisesini istismar ediyorlar. Bu sayede ayakta kalmaya çalışıyorlar.

Bu sözlerimi, arkadaşlarım, yakın dostlarım ve akrabalarım duymuş oldular.

Bugün, bunları yazdığım için çok mutluyum. Bir sorunu daha çözmüş oldum.